Anna Michalska - logo
Wystawa „Przywidoki”

„Przywidoki”

Anna Michalska

Wystawa i wernisaż „Przywidoki”

Moją wystawę dyplomową „Przywidoki” miałam przyjemność zaprezentować w Nowohuckim Centrum Kultury w trakcie Miesiąca Fotografii w Krakowie. Tematem zdjęć był krajobraz Beskidu Makowskiego pokazany za pomocą specjalnej techniki fotograficznej polegającej na wprowadzeniu aparatu w ruch w trakcie naświetlania. Na wystawę składało się 8 prac wykonanych w różnych porach roku i o różnych porach dnia. Prezentacja odbywała się w ramach festiwalu Kraków Photo Fringe.

Pewnego razu... Zostałam poruszona krajobrazem. Aby to odwzajemnić, poruszyłam i jego. Tak się zaczęła nasza wspólna przygoda i wzajemna relacja, która trwa nadal. O tym chcę opowiedzieć poprzez prezentowane prace. Pokazanie ruchu na zdjęciach nie jest techniką ani nową, ani odkrywczą, jednakże każdy, kto robi tego rodzaju kadry, postrzega to inaczej. I tak też jest w moim przypadku. Podobnie jak u malarzy impresjonistów najważniejsze jest wrażenie. Postrzeganie światła, barw i ich układów jest istotniejsze niż rejestracja rzeczywistości. Lubię pejzaż realistyczny i chętnie odnajduję się w tym temacie, jednak przetwarzanie rzeczywistych obrazów za pomocą optyki aparatu dało mi możliwość przedstawienia świata widzianego moimi oczami. Czasem zatrzymujemy się, kontemplując chwilę i w naszą pamięć zapada statyczny obraz. Bywa jednak i tak, że chwila przesuwa nam się przed oczami i nie rejestrujemy szczegółów, tylko ogólne odczucia. Starałam się zbliżyć do tego stanu poprzez wprawienie aparatu w ruch podczas wykonywania zdjęć.

Moim celem było poruszenie, ale nie tyle krajobrazu, co głównie wyobraźni odbiorcy, który w tych obrazach znajdzie, mam nadzieję, własne skojarzenia.

Prace do prezentowanego cyklu powstawały od lipca 2013 do kwietnia 2014 roku. Są owocem kilkudziesięciu wędrówek po terenie Beskidu Makowskiego, a dokładnie po obszarze pomiędzy Palczą a Lanckoroną. Idąc szlakiem turystycznym trasę tą można pokonać w dwie godziny, ja jednak przeważnie wybierałam drogi polne i przecinki leśne. Moje wyprawy stawały się wielogodzinne. Powodem tego były poszukiwania odpowiednich miejsc, czekanie na właściwe światło. Tereny te zaczęłam poznawać i przemierzać w 2006 roku i do tej pory jestem nimi zauroczona. Za każdym razem odnajduję tam spokój i ciszę a jednocześnie jestem zaskakiwana zmieniającym się pejzażem, w zależności od pory dnia, roku i pogody. Obserwacja tych zmian od tak wielu lat wpływa na moje postrzeganie tej okolicy. W lecie przypominam sobie jak dane miejsce było przykryte śniegiem, zimą na biały pejzaż pamięć nakłada kolory jesieni. Widoki podlegają ciągłemu przeobrażeniu: układ pól, sposób ich zasiewu, pory roku i idąca za tym kolorystyka i plastyka terenu.

Anna Michalska - „Przywidoki”
Anna Michalska - „Przywidoki”
Anna Michalska - „Przywidoki”
Anna Michalska - „Przywidoki”

 

Dlaczego by więc nie przekształcić tego na mój sposób? Pokazać ten krajobraz inaczej? Tak jak zmiany różnego rodzaju w plenerze potrafią mnie zaskoczyć i spłatać mi figla, tak i ja zapragnęłam zrobić to samo z plenerem. Za pomocą optyki aparatu i ruchu „namalowałam” całkiem nowe krajobrazy. Dają one, mam nadzieję, dużą możliwość własnej interpretacji każdemu z odbiorców. Niebo na fotografii nie musi być prawdziwym niebem, można stworzyć też pustynię, morze lub inne, całkiem nierealne krajobrazy. Co ważne, postprodukcję ograniczyłam jedynie do poprawy kontrastu, czasem lekkiej korekty kadru.

Za pomocą optyki aparatu i ruchu „namalowałam” całkiem nowe krajobrazy

Wcześniej dość często stosowałam w moich zdjęciach dłuższe czasy naświetlania, przeważnie jednak aparat był umieszczony na statywie. Były to głównie ujęcia potoków, morza, ruch nocny w mieście. W pewnym momencie zainteresowała mnie mototypia pionowa, jak to nazywam, w odróżnieniu od poziomej, zastosowanej w prezentowanych pracach. Zdjęcia lasu wykonane poprzez pionowe poruszanie aparatem przy otwartej migawce są całkowicie odmienne. Podkreślają rytm i charakter drzew. W zależności od tego, czy w danym momencie ściółkę stanowią jesienne opadłe liście, czy jest ona pokryta śniegiem można uzyskać różne efekty.

Podczas tworzenia tych prac moją inspiracją była jedynie przyroda oraz wewnętrzna potrzeba pokazania krajobrazu w inny sposób. Tym bardziej, że dotyczy to krajobrazu dobrze mi znanego i fotografowanego przeze mnie od lat w sposób całkowicie realistyczny. Jak zaznaczyłam na wstępie: każdy, kto robi zdjęcia w podobnej technice inaczej to postrzega. Z mojej potrzeby powstały mototypie poziome, zupełnie odmienne od zdjęć znanych mi do tej pory, a także różniące się bardzo od prac artystów stosujących podobne techniki. Pewnego dnia układ pól podyktował mi pierwszy ruch aparatem w poziomie. Tak zaczęła się przygoda, której owocem są prezentowane zdjęcia. I mam nadzieję, że na tym się nie skończy...

 

Relacja z wernisażu